ساختۀ آرتور آوانسف، اثری بود به شدت شگفت و عجیب که بدون مقدمه و با نوانسی بالا شروع میشد، تو گویی به ناگهان از میانۀ آهنگ به شنیدن صدای پر حجم کلاویههایی گوش سپردهای که با تکضربههای پر قدرتتر غیرمنتظرهشان، هواس را از سر میپراند و در ادامه با بازی کردن با نوانس و کم و زیاد کردن شدت مضرابها پرداختی به کار میدهد که شنونده در خلسهایی عمیق فرو میرود. یک فضاسازی به شدت مرموز و مضطرب با تکرار و تکیه بر یک موتیف خاص.
یوردال توکجان، متولد ۱۹۶۶ در ترکیه است. او در ۱۹۹۸ از کنسرواتوار دولتی موسیقی ترکی متعلق به دانشگاه فنی استانبول فارغالتحصیل شد و با عضویت در هیأت علمی در همان دانشگاه به تدریس و تحقیق پرداخت. در ۱۹۹۰ به عضویت گروه موسیقی وزارت فرهنگ و گردشگری ترکیه درآمد و به این واسطه در فرانسه، هلند، بلژیک و اسپانیا اجراهایی با گروه همان نهاد داشت و همچنین به عنوان یک سولیست با ارکستر مجلسی هلند در برنامۀ موسیقی اروپایی با محوریت عود اجراهایی داشته است
قطعهی “Vesti la giubba” از اپرای دلقک اثر روجرو لئون کاوالو، آهنگساز اپرایی شهیر ایتالیایی است. قطعهی “لباست را بپوش” او یکی از مشهورترین آریاهای تنور تاریخ اپراست. این قطعه بارها و بارها توسط آریاخوانهای متعددی اجرا شده. مضمون این قطعه کلیشه معروف دلقکِ خندانی است که سوای مشکلات شخصی خودش همچنان باید مردم را بخنداند.
احتمالات الگوریتمی متنوع بر اساس نظریههای ریاضی و منطقی، بخشی از ساختار موسیقی الکترونیک جدید را شکل میدهند. موسیقی علاوه بر این که محملی برای احساسات انسانی است در عصر تکنولوژی رایانهای به محملی برای بیان خلاقیتهای تفکرآمیز نیز بدل شده است. شرجی بارانداز و حضور اهل هوا و شیخ شنگر در موطن سیاوش، همراه با نیمنگاهی به الگوریتم و احتمالات، او را از ساختن قطعات هنجار ذهنش به هنجارشکنی در قطعات دیگر این آلبوم وا داشته است. با هر دوکسایی، پارادوکسی پدید آورده است و آخر سر آلبومش را با نهایت دقت از میان قطعات انتخاب کرده است؛ حاصلش شش دوکسا و دو پارادوکس است.
چهل و چهار دوئت برای دو ویالون، اثری است که بلا بارتوک در سال ۱۹۳۲ آن را به جهت استفادهی آموزندگان و موسیقیپژوهان و به منظور آشنایی نوازندگان با متودهای ویالون، و یادگیری تکنیکهای دشوار این کتاب را نگاشته. اما در کنار این موضوع، قصد داشته تا نوازندگان مبتدی را به لطف نغمهها از همان اوان کار با خصیصههای ذاتی موسیقی محلی آشنا کند.
اینانلو قبلا در کارهای زیادی به موسیقی مقامی، مخصوصا موسیقی کرمانجهای شمال خراسان پرداخته بود، اما طرحی که در همساز ریخته، کاری است جالب و شنیدنی. همساز از سه بخش تشکیل شده است: بخشی که از موسیقی ارمنی گرفته است، بخشی از مقامهای ترکمنی، و بخش آخر که یک بازسازی ایرانی است.