بیش از نیم قرن از معرفی موسیقی جدی اعراب به جهان میگذرد، موسیقی که هویتی مشخص، لحنی آشنا و نغماتی از سرزمینهای بلازدهی خاورمیانه دارد. در این سالها نیز به واسطه رابطه اعراب با کشورهای اروپایی و آمریکایی، موسیقی آنها به سمت ژانرهای نوی موسیقی کشیده شده است. سالهاست که ربیع ابوخلیل به عنوان یک جزمن در جهان شناخته شده است. انور براهم سالهاست موسیقی عجیب و غریب خود را با یکی از مشهورترین انتشارات موسیقی جهان منتشر میکند. ظفر یوسف و دیگران هم، نسل جدیدی از اعراب هستند که موسیقی عرب را با موسیقی دیگر ملل آمیختهاند و حالا دیگر نامی تثبیت شده در جهان موسیقی دارند.
از میان جوانانی که بین جهان عرب و جهان غرب رفت و آمد داشته است و بر پایه موسیقی عرب، با رویکردی نو و تازه دست به آفرینش زده است، میتوان ابراهیم معلوف را نام برد. او در خاندانی مشهور و خانوادهای هنرمند رشد کرده است. پدر و مادر و پدربزرگش موسیقیدان و عمویش از نویسندگان مشهور عرب بودند. خود وی در پاریس ترومپت کلاسیک را آموزش دیده، نزد پدرش موسیقی مقامی عرب و نواختن ترومپت عربی را آموخته و شخصا به دنبال یادگیری موسیقی جز رفته و حالا با این پیشینه از معروفترین اعرابیست که موسیقی تلفیقی کار میکند.
از میان کارهای منتشر شدهی او، آلبوم Diagnostic از مجموعه سهگانه Dia اثری برجستهتر است. به جز یک قطعه که از ساختههای مایکل جکسون است، بقیه از خود اوست. از میان قطعات این آلبوم، قطعهی «همهی چیزهای زیبا» قطعهای شاخص و قابل توجه است. خود معلوف میگوید «همیشه تلاش کرده زیباترینها را در کارهایش استفاده کند، از لحن ترومپت بالکان تا ضربآهنگ باتوکادای برزیل». قطعهی «همهی چیزهای زیبا» با جملات کوتاهی از شش ساز از نقاط مختلف جهان آغاز میشود؛ گیتار الکتریک (غرب – Nenad Gajin)، آکاردئون (بالکان – Jasko Ramic)، ارهو (چین – Guo Gan)، ویالون (عربی – Jasser Hal Youssef)، ترومپت (عربی) و باتوکادای (برزیل – Zalinde). اکثر سازها در طول قطعه دوئتهایی با هم دارند. قطعه داری دو بخش آوازی و دو بخش ریتمیک. شاید به نظر ساختمان آهنگ و همچنین ترکیب سازهای آهنگ چندان متجانس و معمول نباشد و در اولین نگاه جالب نباشد، اما با شنیدن قطعه کاملا مشخص میشود که ترکیببندی بسیار عالی انجام شده و بر خلاف انتظار هر ساز، کارایی خود را در قطعه دارد و هر بخش آهنگ به خوبی توانسته کارایی خود را داشته باشد، چه بخشهایی که برای ریتم و هیجان از صداهای حجیم و پر سر و صدای باتوکادا استفاده شده و چه بخشهای آوازی با نوای ترومپت محزون ابراهیم معلوف، چه صدای شرق دوری ارهوی چینی.
بشنوید: قطعهی «همهی چیزهای زیبا»
در مجموع میتوان گفت ابراهیم معلوف یک موسیقیدان ویرتوز به معنای واقعی کلمه است که دیگر پا را از مرزهای قالببندیهای رایج موسیقی مثل جز و راک و ملل فراتر گذاشته و توانسته تمام چیزهای زیبا را به زیبایی هر چه تمامتر کنار هم جمع کند. اما بدتر از همه با نگاه کردن به این نوع موسیقی بیش از پیش میتوان متوجه شد که موسیقی تلفیقی در ایران به دلایل مختلف از نزدیکترین فرهنگها به جامعه ایرانی هم بسیار عقبتر و بیهدفتر است.
آخر قطعه همه ی چیزهای زیبا نا خود آگاه رفتم سراغ تمبکم.بابت نوشته های خوبتون ممنون
ممنون از مطلب زیباتون