غیاب یک آلبوم سیاسی است. سیاست نه به معنای دعواهای هر روزهٔ اصحاب قدرت آنهم در ایران، اگرچه هنرمند انکار نمیکند تحت تأثیر این دعواهاست، اما ورای آن صدایی اعتراضی است با بیان موسیقیایی. اعتراض به جریانهای اصلی و غالب، صداهای همیشه و هرجا شنیدهشونده، اگرچه موسیقی الکترونیک در دوران ما هنوز از غالب خبرگزاریها/فروشگاهها، […]
یکی از دلایل این بیپایان بودن گسترهٔ موسیقی الکترونیک، ویژگی ذاتی آن، یعنی حضور پررنگ تکنولوژی، به مثابه ابزاری است که از ضبط صداهای طبیعی و بهکارگیری آنها فراتر رفته و خود چنین اصواتی تولید میکند. به طور خلاصه این که تشابه ظاهری این آثار لزوماً نافی اصالت آنها نیست، بلکه طبیعت و ساختار این موسیقی تعریف متفاوتی از مسألهٔ اصالت ارائه میکند. آلبوم جدید سیاوش امینی با عنوان What Wind Whispered to the Trees گواهی است بر بیپایان بودن گسترهٔ موسیقی الکترونیک معاصر. چه بسا اثری مانند این برای شنوندهٔ ناآشنا تازگی یا جذابیت نداشته باشد، اما توانایی غریبی دارد در مسحور کردن شنوندهٔ جدیتر.
احتمالات الگوریتمی متنوع بر اساس نظریههای ریاضی و منطقی، بخشی از ساختار موسیقی الکترونیک جدید را شکل میدهند. موسیقی علاوه بر این که محملی برای احساسات انسانی است در عصر تکنولوژی رایانهای به محملی برای بیان خلاقیتهای تفکرآمیز نیز بدل شده است. شرجی بارانداز و حضور اهل هوا و شیخ شنگر در موطن سیاوش، همراه با نیمنگاهی به الگوریتم و احتمالات، او را از ساختن قطعات هنجار ذهنش به هنجارشکنی در قطعات دیگر این آلبوم وا داشته است. با هر دوکسایی، پارادوکسی پدید آورده است و آخر سر آلبومش را با نهایت دقت از میان قطعات انتخاب کرده است؛ حاصلش شش دوکسا و دو پارادوکس است.