کنسرت همایون شجریان چندی پیش با موفقیت انجام شد. میگویم با موفقیت، چرا که ارکستر و خوانندگی آن، در اجرایی که شاهد آن بودم، کمترین نقص را داشت. کار همایون شجریان، رهبر ارکستر و نوازندگان آن عالی بود، اما عالیتر از همهی اینها، محمد جواد ضرابیان و آهنگسازی وی بود. آهنگسازی موفق در ژانری که باید آنرا پاپ-سنتی نامید. ژانری از موسیقی ایرانی که با مخاطبان عام، خوب ارتباط برقرار کرده و امتحان خود را پس داده است
از سالها قبل محمدرضا شجریان به ساختن ساز مشغول بوده است. در اواخر دهه گذشته وی تعدادی از سازهای ابداعی خود را به جامعه موسیقی ایرانی معرفی کرد. حضور این سازها، تعریفها و انتقادهایی را در پی داشت. در شهریور ماه امسال نیز نمایشگاهی از سازهای ابداعی قبلی و جدید محمدرضا شجریان در خانه هنرمندان برگزار میشود. همزمان با برگزاری نمایشگاه سازهای ابداعی محمدرضا شجریان، نظر برخی از سازسازان مطرح و به نام را در مورد کارهای آقای شجریان جویا شدیم.
نوشتن مطلب انتقادی دربارهی چهرههای محبوب در جامعه، امری نیست که به سادگی امکانپذیر باشد؛ تعداد کم اینگونه مقالات خود گواه بر این مدعاست. برای مثال دربارهی محمدرضا شجریان که فعالیت هنری وی موضوع این نوشتار است، تعداد زیادی مقاله و مصاحبه موجود است، لیکن محتوای آنها بیشتر در فضای تعریف و تمجید و یا حتی تملق گویی است تا نقد.
مرور زندگی هنری و همچنین آراء و نظرات هنرمندان برجسته و تأثیرگذار به دلیل نقش آنها در جریان تداوم و تحول سنتهای پیش از خود همواره مهم مینماید. زندگی هنری پرویز مشکاتیان نیز به عنوان کسی که در آثارش سنت، تداوم و تحول یافته است، می تواند ما را در بررسی کلی روند تحولات موسیقی کلاسیک ایرانی یاری رساند.