سال ۹۲ برای مخاطبان ساز کمانچه، سالی پربار بود. این نگارش در دو بخش مروری بر این آثار دارد :
۱٫معرفی این آثار، مروری کلی بر آلبوم Kula Kulluk Yakisir Mi و نقدی بر کنسرت اردشیر کامکار
۲٫مرور مفصل تری بر آلبوم های «دروج» و «نزدیک تر از دور»
پیمان یزدانیان و حسام اینانلو کنسرتی را با عنوان «دیالوگ» در قالب جشنواره موسیقی فجر در تالار وحدت به روی صحنه بردند که مانند بسیاری از اتفاقات این سالها در اتمسفر موسیقی ایران تاکیدی مجدد بر حفرهها، خامدستیها و نگرش تقلیلگرایانه به موسیقی تلفیقی بود.
کمانچه از دوره صفویه یکی از ارکان موسیقی ایرانی بوده است. پس از ورود کمانچه فرنگی (ویولن ) در عهد مظفرالدین شاه قاجار و متداول شدن آن، به تبعیت از آن سیم چهارم هم به آن اضافه گردید. از کمانچهنوازان دوران قاجار مثل حسینخان اسماعیلزاده که عبور کنیم، شاهدیم که موسیقی ایرانی در پرتو خدمت یا خیانت وزیری به سبب رویکردهای آکادمیکِ وامگرفته از موسیقی کلاسیک غربی، دچار تحولات شگرفی شد.
در کارنامهی هنری هومان رومی، اگرچه بهرهگیری از محضر اساتیدی چون منتظری و شکارچی به چشم میخورد، اما فضای کلی این اثر، رنگ و بوی نوازندگی کلهر را دارد و حتی بعضی از موتیفها را عیناً از او وام گرفته است.
«پرواز در بیکران» یک دونوازی شامل چهار قطعهی ضربی و چهار قطعهی آوازی است که در دستگاه نوا نواخته شده است. نقطهی قوت آلبوم در قطعات ضربی کاملاً محسوس است.