خیلیها به من گفتهاند که در ایران طرفدارانی دارم که کارهایم را دنبال میکنند و این بسیار باعث خوشحالی من است. به علاوه دوستانی در اروپا دارم که برای اجرا به تهران سفر کرده و مسحور سطح طرفداران و استقبال آنها شده بودند. این دو مسأله باعث شد که دعوت برای اجرا در تهران را بپذیرم.
عود به عنوان یکی از سازهای اصلی و کهن موسیقی خاورمیانه از اولین سازهای شرقی بود که به گروههای موسیقی جز راه پیدا کرد. سازی که امروز جلوهی باشکوهی از موسیقی شرقی را در این ژانر از خود به نمایش گذاشته است. در این یادداشت تلاش خواهم کرد به سیر تاریخی تولد، حیات و شکوفایی ساز عود در موسیقی جز بپردازم.
هر جا صحبت از انور براهم، آهنگساز و نوازندهی تونسی ساز عود بوده، بیشتر به سبک موسیقایی او و پیوند شخصی و عمیقی که توانسته میان ساز عود و موسیقی جز برقرار کند پرداخته میشود. اما با این حال نمیتوان هنر براهم در تکنوازی و لحن ویژهی او در عودنوازی را نادیده گرفت. علی سریتی، آموزگارِ عودِ براهم دربارهی شاگردش میگوید: « او بهترین نوازندهی عود در تونس است. انگشتگذاری او و مدل نواختن سیمها توسط او منحصربه فرد و دارای راز و رمزی شخصی است.»