آلبوم «خط کارمن» از گروه «اسپیس‌مانکی» نیز بار دیگر لذت هم‌نشینی بداهه‌پردازی و موسیقی الکترونیک را که یکی از مولفه‌های اصلی صحنه‌ی جز نروژ است را یادآوری می‌کند.ترکیب پیانو، درامز، ویبرافون، زنگ و اصوات الکترونیک راه را برای نواختن در دامنه‌ای گسترده از آشوبِ نویز تا خلسه‌ی مینیمال باز می‌کند؛ مثل یک سفر فضایی. معلق میان زمین و فضا، میان رئالیسم موسیقی آکوستیک و ماورایی بودن صداهای الکترونیک. آرامشِ این‌جا بودن و اضطرار و اضطراب آن‌جا رفتن. گاهی آکنده از حس فشارِ روانی تعلیق در فضاهای بی‌نهایتی که به دشواری می‌توان فرار از آن را متصور شد و گاهی آرام شبیه اطمینان عارفانه و نگران‌کننده‌ی مت کوالسکیِ معلق در فضایی نامتنهاهی که فی‌النفسه بودن در آن قمار با زندگی است.
نیلز پیتر مولوائر (Nils Petter Molvær)، ترومپت‌نواز نروژی، در سال ۱۹۶۰ در جزیرهٔ سولا متولد شد و در ۱۹سالگی برای حضور در کنسرواتوار رودنهایم به این شهر رفت. او به همراه گروه Masqualero، آغاز به همکاری با کمپانی ای‌سی‌ام و در سال ۱۹۹۸ نیز اولین آلبوم خود را با همین لیبل منتشر کرد.
اندرسن به عنوان یکی از قطب‌های جز معاصر و در مقامِ نوازنده و آهنگسازِ آوانگاردِ گونهٔ جز در آثار پیشین خود از جمله Hyperborean به خوبی نشان داده که در آمیختن عناصر موسیقی فولکلور با جز تبحر فراوانی دارد.در «الکترا» نیز او از تمام امکانات و تجربیات موسیقایی‌اش برای خلق نغماتی یگانه با اتکا بر الحانی متفاوت بهره برده است.
آرو هنریکسن (Arve Henriksen) متولد ۲۲ مارس ۱۹۶۸ در نروژ، نوازندهٔ ترومپت در ۱۹۸۷ در برنامهٔ جَز کنسرواتوار موسیقی تروندهیم شرکت کرد و سپس در رشتهٔ آموزش موسیقی به تحصیل پرداخت. موسیقی او تا حدود زیادی دنباله‌روی موسیقی جان هَسل (Jon Hassel) بوده و صدای ترومپت او شباهت بسیاری به صدای فلوت یا ساز ژاپنی شاکوهاچی دارد.
