آرو هنریکسن (Arve Henriksen) متولد ۲۲ مارس ۱۹۶۸ در نروژ، نوازندهٔ ترومپت در ۱۹۸۷ در برنامهٔ جَز کنسرواتوار موسیقی تروندهیم شرکت کرد و سپس در رشتهٔ آموزش موسیقی به تحصیل پرداخت. موسیقی او تا حدود زیادی دنباله‌روی موسیقی جان هَسل (Jon Hassel) بوده و صدای ترومپت او شباهت بسیاری به صدای فلوت یا ساز ژاپنی شاکوهاچی دارد.
هنریکسن در زمان تحصیل در رشته‌های فوق در گروه‌هایی مانند Boodega Band (۱۹۸۷-۱۹۸۸)، Luft (۱۹۸۷-۱۹۸۹)، Veslefrekk (۱۹۸۹)، Close Enough (۱۹۹۰-۱۹۹۲)، Nutrio (۱۹۹۰) به نواختن پرداخت. هنریکسن به طور مدام به گسترهٔ فعالیت‌های خود می‌افزود. او از سال ۱۹۹۶ عضو مینی‌بیگ‌بند ۱۳۰۰ Oslo شد و در آلبوم‌های افراد و گروه‌های مختلفی از جمله Christian Wallumrød Trio (۱۹۹۶) و Supersilent همکاری کرد.
بیشتر شهرت هنریکسن در بین علاقه‌مندان به جَز به خاطر چهار آلبوم مستقل او با نام‌های Sakuteiki (۲۰۰۱)، Chiaroscuro (۲۰۰۴)، Strjon (۲۰۰۷) و Cartography (۲۰۰۸) است که آلبوم آخر توسط انتشارات ECM منتشر شده.
نام اولین آلبوم سولوی هنریکسن برگرفته از نام کتابی متعلق به ژاپن قرن یازدهم میلادی دربارهٔ نحوهٔ نگهداری از باغ‌های گل و گیاهان بود. هلگه استن گیتاریست گروه سوپرسایلنت نیز او را در این آلبوم همراهی کرده و صدای ارگ نی و ارگ کلیسایی در کنار بقیهٔ سازها به کمک کردن فضایی کمک می‌کنند که در آثار بعدی هنریکسن بسیار پخته‌تر و اثرگذارتر می‌شود.
او توانست در آلبوم دوم خود یعنی Chiaroscuro تجربه‌های خود در زمینهٔ به کار بردن دامنهٔ گسترده‌ای از صداهای مختلف را پیش ببرد و نوعی موسیقی نزدیک به طبیعت بنوازد که در بعضی موارد یادآور آثار برایان اینو است. این آلبوم عمدتاً به شکل بداهه در کنسرت‌ها نواخته و ضبط شده است. در همین اثر است که تاثیر کار جان هَسل روی موسیقی هنریکسن بیشتر از پیش مشخص شد؛ تاثیری که در آلبوم‌های بعدی باز هم افزایش یافت.
هنریکسن آهنگ‌های آلبوم Strjon را برخلاف آلبوم قبلی در استودیو ضبط کرد. استار استورلارکِن کی‌‌بردیست گروه سوپرسایلنت نیز در این آلبوم او و هلگه استن را همراهی می‌کند. همراهی این دو باعث شده موسیقی این آلبوم بیش از آثار قبلی هنریکسن حالت احساسی به خود گرفته و تا سر حد نزدیکی به موسیقی آمبینت پیش رود. در واقع معدود بخش‌های ریتمیک این آلبوم عمدتاً منحصر به صداهای تکرارشونده و اکوها هستند. هنریکسن بیش از همیشه مانند دیگر موسیقی‌دانان و نوازندگان منطقهٔ اسکاندیناوی به نواهای مجسم‌کنندهٔ طبیعت نزدیک شده است. از قضا نام این آلبوم برگرفته از نام قدیمی زادگاه هنریکسن در غرب نروژ یعنی استرین است. به طور کلی این اثر را می‌توان ترکیبی از اثرات موسیقی فولک نروژ و جَز مینی‌مال و چه بسا اثری تاثیرگذار در صحنهٔ جَز معاصر اسکاندیناوی دانست.
هنریکسن با بسیاری از هنرمندان و گروه‌های کمپانی مطرح ECM از جمله آندرس یورمین، ادوارد وِسالا، یان کریستیانسن، ظافر یوسف وCikada String Quartet همکاری کرده بود اما پس از انتشار سه آلبوم قبلی خود از طریق کمپانی Rune Grammafon، در سال ۲۰۰۸ آلبوم چهارم خود با عنوان Cartography را از طریق کمپانی ECM منتشر کرد.
یکی از تفاوت‌های بارز این آلبوم با آثار قبلی هنریکسن در تنوع بسیار گستردهٔ صداها و سازهای موجود در این آلبوم در مقایسه با سه اثر قبلی است. یان بنگ، دی‌جی مطرح (که در آلبوم ۲۰۰۹ جان هسل با او همکاری کرده) گسترهٔ وسیعی از سمپل‌های صوتی مختلف از جمله سمپل‌هایی از موسیقی عربی در قطعهٔ Loved One در اختیار سازهای دیگر به ویژه ترومپت خاص هنریکسن می‌گذارد. اوینید آئارست گیتاریست، لارس دنیلسن نوازندهٔ کنترباس و آنا ماریا فریمان خوانندهٔ سوپرانو در قطعه‌های مختلف این آلبوم حضور دارند و حتی دیوید سیلویان در دو قطعه به روخوانی اشعار خود می‌پردازد.
هنریکسن در این آلبوم همچنان به تکامل مسیری می‌پردازد که علاقه‌مندان بسیاری را به خود جلب کرده و صداهای جدیدی پیش روی آن‌ها می‌گذارد؛ مسیری که طنینی غیرمعمول برای مخاطبانی گسترده دارد.
