آلبوم تکنوازی سه تار سپیده مشکی با عنوان «بی واژه گفت وگو» از آثاری است که در سبک موسیقی دستگاهی، دارای استانداردهای کیفی مناسبی است و در میان بانوان بعد از اثر فریبا هدایتی از معدود آلبوم های حوزه تکنوازی به شمار می رود که به بازار موسیقی عرضه شده است.
سال ۹۲ برای مخاطبان ساز کمانچه، سالی پربار بود. این نگارش در دو بخش مروری بر این آثار دارد :
۱٫معرفی این آثار، مروری کلی بر آلبوم Kula Kulluk Yakisir Mi و نقدی بر کنسرت اردشیر کامکار
۲٫مرور مفصل تری بر آلبوم های «دروج» و «نزدیک تر از دور»
هر جا صحبت از انور براهم، آهنگساز و نوازندهی تونسی ساز عود بوده، بیشتر به سبک موسیقایی او و پیوند شخصی و عمیقی که توانسته میان ساز عود و موسیقی جز برقرار کند پرداخته میشود. اما با این حال نمیتوان هنر براهم در تکنوازی و لحن ویژهی او در عودنوازی را نادیده گرفت. علی سریتی، آموزگارِ عودِ براهم دربارهی شاگردش میگوید: « او بهترین نوازندهی عود در تونس است. انگشتگذاری او و مدل نواختن سیمها توسط او منحصربه فرد و دارای راز و رمزی شخصی است.»
در فضاها همانطور که از نام آن پیدا است فرام یک موسیقی اتمسفریک که حالات گوناگونی از اتفاقات حسی را برای شنوندهی خود به ارمغان میآورد را میسازد. ترکیبی از خلسه، هیجان و مدیتیشن که به طور قطع یکی از بهترین آلبومهای سال و یکی از نقاط عطف تجربهگرایی هنرمندان جوان کلاسیک معاصر است. فضاها شاهکاری درونگرا است که میتواند به یک اثر بالینی برای عاشقان موسیقی بدل شود.
به لحاظ بررسی فرم، قطعات اجرا شده همانطور که در آثار قبل اردوان کامکار نیز مشاهده شده، از فرمها و ژانرهای موسیقی کلاسیک معمول ایرانی تبعیت نمیکند. یکی از دلایلی که این شیوهی نواختن را «سنتورنوازی معاصر» مینامند، جدا از تکنیکهای نوازندگی و حالات آن، فرم اجرای آنهاست.