در «چرخه‌ها» طیف متنوعی از صداها و حالات موسیقایی را می‌شنویم که هر کدام‌شان بخشی از هویت منحصر‌به‌فرد نشر ای‌سی‌ام را در طول سال‌های متمادی ساخته‌اند. فضای اندوهگین، ماورایی و حامل حسی از مدیتیشن در ملودی‌های دارلینگ، نوازندگی نافذ آریلد اندرسن، رفت و آمد‌های غبار‌آلود ساکسوفون یان گاربارک با آن سبک یگانه‌‌‌‌اش در تغییر ناگهانی نوانس و محو شدگی تدریجی‌اش در ملودی، پیانوی رمانتیک استیو کوهن و بلاخره ترکیب ریتم‌های هندی طبلا و نوای سحر‌انگیز سیتار والکات. یک آلبوم شنیدنی و چکیده‌ای از روح حاکم بر فضای معنوی جز اروپای سی سال پیش.
پیمان یزدانیان و حسام اینانلو کنسرتی را با عنوان «دیالوگ» در قالب جشنواره موسیقی فجر در تالار وحدت به روی صحنه بردند که مانند بسیاری از اتفاقات این سال‌ها در اتمسفر موسیقی ایران تاکیدی مجدد بر حفره‌ها، خام‌دستی‌ها و نگرش تقلیل‌گرایانه به موسیقی تلفیقی بود.
عود به عنوان یکی از ساز‌های اصلی و کهن موسیقی خاورمیانه از اولین ساز‌های شرقی بود که به گروه‌های موسیقی جز راه پیدا کرد. سازی که امروز جلوه‌ی با‌شکوهی از موسیقی شرقی را در این ژانر از خود به نمایش گذاشته است. در این یادداشت تلاش خواهم کرد به سیر تاریخی تولد، حیات و شکوفایی ساز عود در موسیقی جز بپردازم.
ترلوک گورتو (Trilok Gurtu) آهنگ‌ساز و نوازنده‌ی هندی‌تبارِ درام، طبلا و پرکاشن، آخرین آلبومش، «مسحور» (Spellbound) را به مرشد دوران جوانی‌اش، دن چری (Don Cherry)، نوازنده‌ی فقید ترومپت و یکی از بزرگانِ جَز تقدیم کرده است. گورتو در «مسحور» قطعات معروفی از استادانِ ترومپتِ جَز را در کنار چند قطعه به آهنگسازی خود به دستِ بهترین نوازندگان معاصر این ساز سپرده و خود نیز به عنوان رهبر پروژه، آهنگ‌ساز و نوازنده‌ی درام، طبلا و پرکاشن آن‌ها را همراهی کرده است.
