حقیقتا یک گروه چند نفره از موسیقیدانهایی با زمینههای کاری کاملا متفاوت، با موسیقی کهنی که از شاکله آن بعضاً تنها یک خط آوازی موجود است چه کار میتوانند بکنند؟ پاسخ این است که میشنوند، آنرا گسترش میدهند و میدانند که نتیجهای که به وجود خواهند آورد چیزی است کاملا جدید.
موسیقیای که ولکر گوئتزه و آبلای سیسوکو عرضه میکنند فراتر از مرزهای جغرافیایی و موسیقایی است. حاصل آن یک امتزاج ویژه و بینظیر در امتداد سنت جاودانهی رامشگری سیسوکو و با چشماندازی جز و مدرن از گوئتزه بود. سفری روحانی با نغمهها برای شنوندگانی که از هرجای دنیا به دشتهای غرب آفریقا برده میشوند.
گئورگ ایوانویچ گورجیف (George Ivanovich Gurdjieff) را نه میتوان به عنوان عارف توصیف کرد و نه آهنگساز. نه مثل همتایان خودش مانند اشو یا مهربابا به صورت گسترده دست به تربیت شاگرد زد و روشی منسجم از خویش باقی گذاشت و نه خود را وقف موسیقی کرد.