هر جا صحبت از انور براهم، آهنگساز و نوازندهی تونسی ساز عود بوده، بیشتر به سبک موسیقایی او و پیوند شخصی و عمیقی که توانسته میان ساز عود و موسیقی جز برقرار کند پرداخته میشود. اما با این حال نمیتوان هنر براهم در تکنوازی و لحن ویژهی او در عودنوازی را نادیده گرفت. علی سریتی، آموزگارِ عودِ براهم دربارهی شاگردش میگوید: « او بهترین نوازندهی عود در تونس است. انگشتگذاری او و مدل نواختن سیمها توسط او منحصربه فرد و دارای راز و رمزی شخصی است.»
در رونمایی «ری تا روم» علاوه بر علیرضا قربانی و سعید نایب محمدی، دو منتقد و کارشناس موسیقی، سیدعلیرضا میرعلینقی و دکتر ساسان فاطمی نیز درباره اثر صحبت خواهند کرد. این نشست ساعت ۱۸ روز یکشنبه ۲۹ دی در فروشگاه مرکزی شهرکتاب واقع در خیابان شریعتی، بالاتر از تقاطع مطهری برگزار میشود.
اولین قومی که سازی را اختراع کردند که بشر میتوانست روی آن انگشتگذاری کند و دیگر در آن سیمها به صورت دستباز مثل چنگ یا لیر نبودند، اکدیها و سومریها بودند. بعد از آن دوره، ما این ساز را در تمدن بابل و آشور و عکسش را در اهرام مصر میبینیم. به ایران که برمیگردیم، از دورهی ساسانی به بعد، ما سازی را میبینیم که کاسهاش بزرگتر و دستهاش کوتاهتر از حد معمول است و دیگر قیافه تنبور را ندارد. از این دوره به بعد ما بربت یا ساز عود را پیدا میکنیم. یعنی تا قبل از آن من هیچگونه سندی که ثابت کند سازی با این شکل و شمایل جای دیگری بوده پیدا نکردم.
من همیشه به شاگردان توصیه میکنم، اگر ما میخواهیم خودمان را مطرح کنیم به صورت کلی باید با موسیقی خودمان این کار را انجام دهیم، در حقیقت من به شاگردان توصیه میکنم که سعی کنید ایرانی بزنید، البته موسیقی عربی را برای آموزش، دانش و آگاهی بیشتر استفاده کنید، اما اگر میخواهید خود را در مقابل نوازندگان خارج از ایران مطرح کنید باید از موسیقی ایرانی، از تکنیکهای ایرانی و از موسیقی ردیف بهره ببرید و در حقیقت از راه خود وارد ماجرا بشوید.