در «چرخه‌ها» طیف متنوعی از صداها و حالات موسیقایی را می‌شنویم که هر کدام‌شان بخشی از هویت منحصر‌به‌فرد نشر ای‌سی‌ام را در طول سال‌های متمادی ساخته‌اند. فضای اندوهگین، ماورایی و حامل حسی از مدیتیشن در ملودی‌های دارلینگ، نوازندگی نافذ آریلد اندرسن، رفت و آمد‌های غبار‌آلود ساکسوفون یان گاربارک با آن سبک یگانه‌‌‌‌اش در تغییر ناگهانی نوانس و محو شدگی تدریجی‌اش در ملودی، پیانوی رمانتیک استیو کوهن و بلاخره ترکیب ریتم‌های هندی طبلا و نوای سحر‌انگیز سیتار والکات. یک آلبوم شنیدنی و چکیده‌ای از روح حاکم بر فضای معنوی جز اروپای سی سال پیش.
“آروو پارت، بیست و چهار پیش‌درآمد برای یک فوگ” مستندی است که در خلال مصاحبه‌ها و فیلم‌های آرشیوی، با گونه‌ای روایی زندگی پارت را تعریف می‌کند و هم در این میان به معرفی و کنکاش در هنر او و به خصوص سبک تینتینابولی می‌پردازد. و بیش از این کارگردان، ما را در فرمی صمیمی به فضای اندیشه‌ها و زیستِ پارت نزدیک می‌کند.
جمعه هفته‌ای که گذشت جو وایلر (Joe Wilder) نوازنده ی توانای ترومپت جز در سن ۹۲ سالگی بر اثر نارسایی قلبی در منهتن نیویورک درگذشت. او از آخرین بازماندگان نسل طلایی جز بود که بر‌خلاف بسیاری از هم‌کارانش که قطار پر‌شتابِ تحولِ صدا را از سنت دیکسی‌لندی جز در دهه‌ی سی به بی‌باپ نخبه‌گرا و در نهایت جنبش «جزِ آزاد» رسانده بودند به سنت‌ها و قالب‌های جزِ رمانتیکِ کهن وفادار ماند.
ساختۀ آرتور آوانسف، اثری بود به شدت شگفت و عجیب که بدون مقدمه و با نوانسی بالا شروع می‌شد، تو گویی به ناگهان از میانۀ آهنگ به شنیدن صدای پر حجم کلاویه‌هایی گوش سپرده‌ای که با تک‌ضربه‌های پر قدرت‌تر غیرمنتظره‌شان، هواس را از سر می‌پراند و در ادامه با بازی کردن با نوانس و کم و زیاد کردن شدت مضراب‌ها پرداختی به کار می‌دهد که شنونده در خلسه‌ایی عمیق فرو می‌رود. یک فضاسازی به شدت مرموز و مضطرب با تکرار و تکیه بر یک موتیف خاص.
قطعه‌ی مسار (Masar) یک قطعه‌ی مینیمال است که با تریوی عود اجرا شده است. در ابتدا قدرت فیگور ملودیک آن هر شنونده‌ای را مجذوب خود می‌کند. نکته‌ی جالب و متمایزکنندهٔ این قطعه، ساده بودن ملودی و در عین حال عمیق بودن آن است. شنونده با توجه به تکرارهای متوالی یک الگوی ملودی از شنیدن آن خسته نمی‌شود و در نتیجه این قطعه با روایتی کاملاً مینیمال شنونده را مجذوب خود می کند.
از میان جوانانی که بین جهان عرب و جهان غرب رفت و آمد داشته است و بر پایه موسیقی عرب با رویکردی نو و تازه دست به آفرینش زده است می‌توان ابراهیم معلوف را نام برد. او در خاندانی مشهور و خانواده‌ای هنرمند رشد کرده است. وی در پاریس ترومپت کلاسیک را آموزش دیده، نزد پدرش موسیقی مقامی عرب و نواختن ترومپت عربی را آموخته و شخصا به دنبال یادگیری موسیقی جز رفته و حالا با این پیشینه از معروف‌ترین اعرابی‌ست که موسیقی تلفیقی کار می‌کند.
